कैदी ऑखा

मनको भावना र भिजेॅका ती प्लाष्टिकका जेलमा कैद ती ऑखाका भावनालाई के यो कलमले न्याय दिन सक्ला र?

आफ्नै मन र ऑखाका भाषा आफ्नै मस्तिष्कले बुझ्न नसकेर जिब्रो र दन्तले आफ्ना प्रस्तुति दिन सकिरहेका थिएनन्; के यो कलमले यिनका भाषा बुझ्न सक्ला र ?

सधैॅ उनको खोजीमा रहने यो प्लास्टिकको जेलमा कैद रहेका यी ऑखाले उनको दर्शन गरेर न्याय चाहिॅ पाएको थियो। उनलाई सुनाउनको निम्ति जोड्जोड्ले धड्किने मेरो मुटु उनको नजिक पर्दा उनको कानको जाली नै फुटाउॅछु सोचेर अझ उग्र रूपमा धड्किरहेको थियो।

उनलाई यी दुई कैदीले दर्शन गर्नासाथ हात पाउ मुटु सबै चिस्सिएका थिए। बिचरा ती न्याना कपडा आश्चर्य मानिरहेको छ की मैले यो शरीरमा न्यानोपन कायम गर्दा पनि किन यस्तो भईरहेको थियो ? बिचरा त्यो कपडालाई के थाहा की कैदीले फेरी अपराध गरीसक्यो।

पापी ऑखाले पाएको त्यो दर्शनले मुटुले उनको स्वागत गर्दै द्वार खोलिदियो; शब्द निकाल्नको निम्ति जिब्रो र दन्त पनि तयार रहे तर तन चिस्सिएको थियो। बोलि फुट्नु अघि ऑखामा खै कहाॅबाट भावनाका मुहान फुटेर बाढी आउन लागेको थियो।

यो पापी ऑखा; आफू पाप गरेर जेलमा कैद छ तैपनि भित्र आफ्नै दुनियाॅमा रमाइरहेको मुटुलाई दुःख दिन कदापि छाडेन। मुटुलाई त दुःख दियो दियो आफू बस्ने कोठामा पनि बाढी ल्याइदिएर त्यस बाढीलाई नाक र ओठको यात्रा गर्न बाध्य बनाएर भावनाको मुहान नै सुकाइदियो।

के साॅच्चै सुकायो र ? हेरौ अर्को भेटमा पक्कै पनि थाहा हुनेछ ...

Read More

Be happy

धेरै कुरासॅग लड्दै वाक्क दिक्क भएर म लागे त केबल केही समय आफ्नो लागि छुट्याएर। आफूसॅग मात्र समय व्यतीत गर्न। पोखराको मुटु; लेकसाइड, जहाॅ आफ्नो मुटुको सारा कुरा पोख्न थियो त त्यो तालमा। त्यो ताल जसलाई हेर्दै म डुबुल्की मार्छु। जसरी त्यो तालमा आफ्नो शरीरलाई फाली दिएर तैरीने गर्छु। हो, त्यसरी नै आफ्नो मनको हरेक कुरालाई त्यही छेऊमा फ्याकिदिन्छु।

"Opposite pole attracts each other" भन्थे। सायद त्यही कारण होला आफ्नो मन शान्त नहुदाॅ या आफ्नो मनमा निकै कुराहरूको द्वन्द चल्दा शान्त वातावरणमा समय व्यतित गर्न मन लाग्ने।

चिसो हावाले आफ्नो मनमा खेलीरहेको कुरामाथि प्रहार गरेर होकी त्यस तालमा कुराहरूले डुबुल्की मारेर हो भरीयाले भारी बिसाउॅदा आन्नद महसुस गरेजस्तो आन्नद महसुस हुदै थियो।

चिसो हावाको यस शरीरमा धेरै असर नपरोस् भनी एक कप चिया मगाए। चिया आयो त "Be happy" लेखिएको कपमा। संयोग भनौॅ कि के भनौॅ ? दाईले मेरो मुहारमा निराशा देखेर यस्तो कपमा चिया ल्याएका हुन् र ? चियाको चुस्की लिन मन लाग्यो। ओठले चियाको चुस्की लिनु अघि र पछी ऑखाले "Be happy" को चुस्की लिईरहेको थियो।

त्यो तालमा मनका कुराहरूले डुबुल्की मारेर हो या चिसो हावाको प्रहारले हो या "Be happy" लेखिएको कपको चियाले हो या डायरीमा यी शब्द कोरीरहेका कलमले हो ? मनचाहिॅ हल्का भएको अनुभूती भईरहेको थियो। म पनि चियाको अन्तिम चुस्की लिएर "Ok brother ! I will be happy " भनी चियाको पैसा दिएर आफ्नो अर्को गन्तव्य तर्फ लागे।

Read More

मनका कुरा र चुरोटका ठुटा

जब मनमा अनेकौ कुराहरूको युद्ध चल्छ नि त्यो बेला सोच्छु की यदी अहिले शब्द कोरे भने कति कपीका फ्याक्ट्रीहरू मालामाल र म चाहीॅ कतिको ॠणी हुन्थे होला। त्यही कारणले होला जिन्दगीको पाना कोर्ने कदम चाल्न नसकेको।

यदी सक्थे त जिन्दगीको रूप नै बेग्लै हुन्थ्यो।
हुन त के थाहा मैले पाना कोरेकोले नै यही नकोरेको महसुस गरेको हुॅ की?
अचम्मको कुरा है ?
मान्छेको मस्तिष्क पनि अजिव छ। के सम्म सोच्न पुग्छ के सम्म कोर्न पुग्छ। त्यही भएर होला हरेक कदम चाल्नु अघि राम्ररी सोच विचार गर्नु भन्ने।
निन्द्राकी देवी मसॅग रूष्ट भएका कारण उनलाई फकाउनको निम्ति गीत सुन्नमा मग्न थिए।
विभिन्न लयमा बजेका ती गीतहरूको कारण निन्द्रा देवी अझै रूष्ट थिइन् की मनमा खेलेका अनेकौ कुराहरूको कारणले म छुट्याउन सकिरहेको थिइन।

लामो सास फेरी अगाडी रहेको चुरोट सल्काए । त्यो चुरोट सल्किॅदा यस्तो लाग्यो की मनमा खेलेका कुराहरूको ज्वालामुखी विस्फोट हुन चाहान्थ्यो त केवल त्यो चुरोटको टुप्पोमा आफूलाई पाउन। मनका कुराहरू विलिन हुन चाहान्थे त ती सल्कीएको चुरोटको धुवाॅमा।
भरिया दाईले भारी बिसाउन पाउने त्यो चौतारी सायद यो मनका कुरा बिसाउन सायद यहीॅ नै थियो की? 
एक सर्को तान्दा सोचे की सायद यहीॅ नै होला त्यो चौतारी ।
मनको ज्वालामुखी सेलाउने र चुरोट खरानीमा परिणत हुने रफ्तार केवल एउटै थियो।
अब चुरोटको ठुटो बाॅकी रह्यो त त्यस्तै कुराहरूका टुक्रा टुक्री।

बाहिरको हल्लाले निन्द्रा खुल्यो। कति बेला निदाएछु कुन्नी। सायद निन्द्रा देवीलाई गीतको सूर भन्दा पनि चुरोटको धूप चाहिएको रहेछ।

धुम्रपान स्वास्थ्यका लागि हानिकारक छ। 🙏🙏

Read More

बहाना

२०७९ साल असार महिनाको १३ गते। म र मेरा साथीहरू निकै संघर्षका साथ बाटो नै थाहानभएको जलजले झरना पुग्न कसिएका थियौ। मेरो संगतले होकी तिनीहरू पनि मजस्तै बाटो नै थाहा नपाई हिड्ने बानी गर्न लागेका थिए। हुन त म पो प्रेममा अल्लारे तिनीहरू मजस्ता कहाॅ होलान् र ? त्यही पनि के भर प्रेमले अन्धो जो बनाउछ।

निकै संघर्षकासाथ पुग्यौ थकित अवस्थामा रहेर अब फर्किऊ है भन्नेहरूले मान्ने झरना; जुन त्यो झरनाको केवल एक अंश मित्रै थियो। थकित शरीरले त्यो देख्दा खुशी भयो तर हामी हाम्रो गन्तव्यसम्म पुग्न त अझै बाॅकी नै थियो।
सायद म पनि उनको दिलको गहिराईमा पुग्नु अघि नै थकित थिए कि ? थकितहरूले मान्ने झरनाजस्तै उनको त्यो मिल्ने साथीमा सिमित रहेको त्यो मित्रताबाट अझै भित्र पुग्न मैले नै थकान महसुस गरेको हो की ?

हुन त मुख्य झरना जाने बाटोको दिशा त्यस झरनाको अंश रहेको ठाऊबाट देखाईएको थियो तर उनको प्रेमको गहिराईमा पुग्ने त्यो बाटो उनको बहानाको पहिरोले अवरूद्ध भएको थियो। जुन मलाई मात्र थियो की ?

खैर, उकालो उक्लिदै, ओरालो झर्दै, साथीहरूको हात समाएर खोला तर्दै तथा ढुङ्गामा लागेको लेऊमा उनको मुटुको बाहिरी चिप्लो सतहमा चिप्लिएझै जसोतसो पार गरी झरना पुगे।

त्यहाॅ रहेको ढुङ्गामा चढि झरना हेरे। आहा ! कस्तो राम्रो दृश्य।
बयान गर्ने शब्द नै नभएझैॅ महसुस भयो, उनको सौन्दर्यजस्तै। ढुङ्गालाई चिर्दै आफ्नो बाटो बनाउदै झरझर झरिरहेको त्यो झरनाको पानी उनी जस्तै सहासी लाग्यो।
जसरी खाजा खाने बहानामा उनको ऑखामा हेरी मुटुको गहिराईमा डुबुल्की मार्न खोज्थे त्यसरी नै त्यस झरनामा डुबुल्की मार्न मन लागेको थियो।
साना साना पानीको थोपाको स्पर्श र उनको शरीरबाट निस्किने त्यो मनमोहक खुश्बु उस्तै लागे। ज्यान नै चिस्याइदिने तर मनमा एक ऊर्जा पैदा गराइदिने।
ढुङ्गा माथिबाट नै झरना महसुस गर्दा बुझे की उनको प्रेमको गहिराईमा म पुगेर नै उनलाई महसुस गरिरहेको रहेछु। लाग्यो की त्यो झरना उनको एकल प्रेमनगरी हो जहाॅ म गएर हाम्रो प्रेमनगरी बनाउन खोजिरहेको थिए।
माथिबाट खसेको त्यो झरना र ढ्ङ्गा माथि उभिएको मेरो कद मलाई हाम्रो कद जस्तै लाग्यो। सायद लामो कद भएका सबै प्रकृतिका उपहारले मनमा छुट्टै ठाऊ ओगट्ने रहेछ क्या हो ? झरना, उनी ...

त्यहाॅ रहेको त्यो इन्द्रेणीले त्यहाॅको सौन्दर्य बढाउन उनको मुस्कानको जस्तो काम गरेको थियो।

उनी, जति मीठो मुस्कान छोड्थिन् त्यतिकै मीठो बहाना बनाउ थिइन्। मबाट टाढिन् ।

बहाना नबनाऊ मदेखि तिमी टाढिन ...

सोचे फिरोज सिहंले त्यो बेला उनको र मेरो सम्बन्धको भविश्यवाणी गर्दै यो गीत गाएका थिए।

Read More

पर्खाई

 झ्यालमा बसी एक्लो मलाई साधदिने पवनको झोकालाई महसुस गर्दै बाहिर नियाल्दै थिए। झ्याप्प बत्ती गयो। सानो छॅदा बत्ती जाॅदा टुकी बाल्न भाग्ने मै हुन्थे तर अहिलेको अवस्थामा मलाई केही जाॅगर छैन। बत्ती गएपछिको अवस्थाले केही फरक पारेको छैन। यो त तिम्रो पर्खाईमा रहेको मेरो आफ्नै जिन्दगी ऑखाले छर्लङ्ग देखिएझै लागेको छ।

बिस्तारै वरपरका घरहरूमा मधुरो प्रकाशले झलमल बनाउन थालेको थियो। मेरो जिन्दगीको त्यो प्रकाश कहिले आगमन भई झलमल बनाउने होला ? बत्ती गएपछि घरलाई उज्यालो बनाउन चाहिने जाॅगर कहिले आउने होला ?

उज्यालोको रूपमा Unknown नम्बरबाट आएको कलले मोबाइल बल्यो। कलको बेवास्ता गरी मोबाइल उल्टो गराएर त्यो उज्यालो पनि हटाइदिए।

अन्धकारमा रमाउन लागेपछि, अन्धकारलाई आफ्नो थानेपछि, अन्धकारलाई नै आफ्नो मानेपछि दुःखलाई नै खुशी मान्नुपर्ने रहेछ।

कतै सुनेको थिए की " अंध्यारोमा त आफ्नो छाॅयाले पनि साथ छोड्छ"। हो रहेछ। उज्यालो रूपी उसको पर्खाईमा बस्दा बस्दा आफ्नो छाॅया सायद रूष्ट भएर होला साथ पनि छोडीसकेछ।

सेकेण्ड मिनेट घण्टा दिन हुदै महिनौॅ वर्षौॅ बित्दै छ। त्यो एक सेकेण्ड काट्न कति गाह्रो थियो तैपनि त्यस्ता अनगन्ती सेकेण्ड काट्दै अझै त्यस्तै सेकेण्ड काट्दै छु केबल यस पर्खाई पछिको मीठो बिहानी महसुस गर्न। जहाॅ तिमी म र हाम्रो सपनाको संसार पाउनेछु।

आशा छ र त समयसॅग बग्न अलि कम गाह्रो भएको छ। भरोसा छ र त अहिले आफूलाई यस ठाऊसम्म पाउन सकेको छु। कतै यी आशा र भरोसा दिने उसको आगमन हुन्छ भन्ने विश्वास गरेर बस्नु मेरो मूर्खता त हैन ?

बत्ती आयो तर उसको साथ महसुस गरेपनि अझै यहाॅ पाएको छैन। यो बत्तीझै अवश्य एकदिन उसको साथ कसो नपाउला र ?

-फिनु

Read More

आमा : आदि माया

 आ- आदि

मा- माया

सायद जन्मिने बित्तिकै माया बस्ने कारणले होला "आमा" शब्दले उहाॅ चिनिने ! 

तर सबै कहाॅ त्यति भाग्यमानी हुन्छन् र आमाको माया अनुभव गर्न !

(सि सि गर्दै ) नाक पुछेझै गरी ...

कामिएको जस्तो मेरो त्यो शरीर एउटा डाॅडा चढ्न निकै संघर्ष गर्दै थियो ! 

देख्नेलाई भोकले कामेको जस्तो देखिए नि भोकले चाहिॅ थिएन!

हुन त त्यो पनि एक प्रकारको भोक नै त हो ! 

निकै संघर्षका साथ डाॅडाको भित्रै आइपुगे जहाॅ मानवको आवातजावात थिएन !

बाटैमा आफूलाई नियन्त्रण गरी यहाॅ आफूलाई एक्लै पाएको ठाउॅमा केही हतार नगरी गोजीबाट धूलो निकाले !

आहा ! 

ढुङ्गा माथि पेपर राखि त्यसमा त्यो धूलोलाई हालेर एक पटकमै नाकले तानिदिॅए ! 

ओहो ! सिधै हान्यो ! 

स्वर्गको भ्रमण गर्न निस्किए जस्तो महसुस गरेको थिए 

के त्यो स्वर्ग नै थियो कि खै ? 

सायद म स्वर्गको बीचमा रहेर पनि स्वर्ग चिन्न नसकेर स्वर्गको खोजिमा भौतारिएर यसैलाई सोच्न पुगे की ?

बिना पखेटाको चरा आकाशमा उडेझै यो शरीर भौतिक रूपमा त्यही जमिनमा भएपनि आफू अमर रहेर वहानमा यस धर्तीको यात्रा गर्न निस्किए झै मानेको थिए ।

सायद स्वर्गको आनन्द यही हो ? न केही तनाव न केही चिन्ता ! मुखमा हाॅसो छ त मन चङ्गाझै उडीरहेछ ! खुट्टा भुईमा छ तर उडेको अनुभव भइरहेको छ। के यही हो त आनन्द ?

के यही हो त अरूले आन्नद हुदाॅ गर्ने अनुभूति ? 

आफ्नै दुनियाॅमा मग्न म आज आमाको मूख हेर्ने दिन पनि यसरी नै यो धूलोको साथमा बिताएछु !

बेलुकी घर पुगी सुते !

बिहान आमा आएर उठाउनुभयो ! स्कुल जानको लागि तयार भए !

कक्षामा साथीहरू हल्लामा व्यस्त थिए ! म एक्लै बसिरहदाॅ "हिजो आमा औशीमा के दिइस् त आमालाई ?" प्रश्ध कानमा पर्यो !

"केही नाई ! सधै मेरा निम्ति बनाउने ती हातलाई चुमेर ती हात र खुट्टाको मालिस गरी उहाॅको काखमा पल्टिएर गफ गर्दै बसे।"

यो सुन्दा मन किन किन निराश भयो ! आजसम्म आमाको मुहार राम्ररी पनि नहेर्ने मलाई आमाको निकै याद आयो। कुन बेला छुट्टी हुन्छ र घर जान पाउॅछु भनी कसैले आफ्नो क्रसको रिप्लाई कुरे जसरी मैले कक्षाको अन्तिम घण्टी कुर्दै बसे ! 

घण्टी बज्यो ! 

सधै चुरोट किन्नलाई राख्ने त्यो पैसाले पसलमा गई एउटा मिठाई किने !

घर गई आमालाई आफ्नो छेऊमा बसाएर 

"आमा औशींको शुभकामना" भनी मिठाई खुवाए !

"आज हैन लाटा हिजो हो !" भन्नुभयो !

म केही बोलिन !

"के भयो? " सोध्नुभयो !

म केही नबोलि उहाॅको हातको पखेटाभित्र आफूलाई समावेश गरे ! 

लाग्यो कि म स्वर्गको भ्रमणलाई निस्किदै छु !

आखिर असली स्वर्ग त यहाॅ पो रहेछ । 

सायद त्यो आमाको काखको जस्तो स्वर्गको अनुभूति गर्नको निम्ति एक चिम्ति धूलो तान्न पुगेको होला ... तर आमाको काखको सामु त्यो धूलोको के अस्तित्व ?

Read More

जिन्दगीका सुन्दर-सुन्दरी

"नाई म चढ्दिन ! लडे भनेनि ? "
"नडराऊ सानु ! लडे पनि म उठाइहाल्छु नि !"
यति भनेपछि उनी हल्का डराए जस्तो भए पनि रूखमा चढिन्। 

अलि माथि चढेपछि  मुस्कुराएर ऊ तिर हेर्दै 

"सुन्दरको सुन्दरी बनायौ है आज मलाई"
"हाहा ! सुन्दरी त पहिल्यै थियौ त "
"भ भ "

सुरूमा चढ्न डराएर त्यही भुईमा नै ठीक छु सोचिरहेको थिए तर उसको त्यो बोलीले मलाई दिएको साहासले गर्दा नै म माथि चढेर उसकै छेऊमा रूखमा उभिदाॅ मनमा शान्ति मिलेको छ ! 

उसको साथले आफ्ना पाइलालाई जसरी रूखमा स्पर्श गराउन सके त्यसरी नै उसको साथमा हाम्रै एक जिन्दगीको रूखमा चढ्नु छ । 

सायद भ एक्लै भएको भए त्यही भुईमा नै त रमाउन खोज्दथे तर उसको साथ छ र त म यहाॅ आउन सके ! हाम्रो एक अर्काप्रति साथ भए पो हामी दुबै अघि बढ्न सक्छौ !

उसको हातले मायालु पारामा मेरो गालाको स्परश गर्यो।
"नचल है धेरै! ऐले म लड्छु । " 
पुनः त्यसरी नै गालामा महसुस गरे । 

त्यही रूखमा अडेस लगाएर उसको साथमा त्यो धल्दै गरेको सूर्यको सुन्दरता अवलोकन गरे ! 

रूखका हाॅगाहरूको बीचबाट त्यो दृश्य हेर्नुको मज्जा नै बेग्लै थियो ।

जिन्दगीमा पनि यसरी नै हाॅगा रूपी समस्याको बीचबाटै अघि बढि त्यो सून्दर अस्ताएको सूर्यरूपी हाम्रो त्यो समस्या पछिको जिन्दगीको नयाॅ पाइला बन्दै लामो यात्रा बनोस्।

Read More